"Ik wilde een nuttig beroep"

In 1982 begon Handicap International met revalidatie-activiteiten in Cambodja. Al bijna twintig jaar lang beheert de organisatie drie van de elf revalidatiecentra van het land. Die centra bieden de talrijke patiënten kwaliteitsvolle diensten aan, of het nu gaat om de productie en het herstel van apparatuur, kinesitherapie, sociale begeleiding of thuisbegeleiding.

Channy en Sokun werken snel en nauwkeurig voort en boeken gauw vooruitgang. De jongeman die ze aan het behandelen zijn, zal de zaal weldra kunnen verlaten. Met de vorm die ze net op zijn been hebben gemaakt zullen ze een orthese op maat fabriceren die het been steun zal geven.

Channy en Sokun maken deel uit van een team orthoprotesisten dat in het centrum van Siem Reap werkt. We vroegen hen hoe het komt dat ze dit soort werk doen. ‘Ik wilde een nuttig beroep waar mensen nood aan hebben’, legt Channy uit. ‘Daarom besloot ik in 2001 om orthopedie te gaan studeren om mensen met een handicap te helpen.’

Sokun vult aan: ‘In ons land hebben veel mensen een handicap of hebben ze een amputatie ondergaan. Het is belangrijk om hen te helpen. U moet weten dat mensen met een handicap hier bijna geen hulp krijgen. Maar een been verliezen betekent bijna automatisch dat je ook je bron van inkomsten kwijt bent, aangezien de meeste mensen hier op het veld werken. Je geeft hen dus niet alleen terug een been, maar ook de kans om weer een beroep uit te oefenen en hun familie te onderhouden.'

Direct na hun studies hebben Channy en Sokun werk gevonden bij Handicap International. In het begin werkte Sokun in Takéo, in het zuiden van het land. Het lot bracht hen uiteindelijk samen. ‘Destijds werkte er maar één vrouw in het revalidatiecentrum van Siem Reap’, herinnert Sokun zich. ‘Het was een problematische situatie. Voor ons beroep moeten we mensen immers vaak nogal hoog op het bovenbeen aanraken. In ons land is het ondenkbaar dat een man dit bij een vrouw doet en omgekeerd. Ik werd dus overgeplaatst naar Siem Reap, waar ik sindsdien samen met Channy woon.’