"We geven elkaar kracht!"
Mama zijn is niet altijd eenvoudig. En mama zijn van een kind met een mentale handicap vraagt nog meer geduld. Oreste's mama leeft in de Cubaanse provincie Pinar del Río en komt ervoor uit dat ze het elke dag wel eens moeilijk heeft. Maar ze zal haar zoon nooit laten vallen: hun band is ongelooflijk sterk.
De 11-jarige Oreste huppelt rond bij de ingang van zijn huis, een beetje geïntimideerd door al het volk dat hem die ochtend een bezoek brengt. Maar zodra hij Elsa herkent, verschijnt er een brede glimlach op zijn gezicht. Elsa is sociaal werker en komt nu al bijna twee jaar verscheidene keren per week op bezoek. “Toen ik Oreste leerde kennen was hij nog maar negen jaar en heel gesloten. Ondertussen is hij al veel opener en socialer.”
“Twee dagen na zijn geboorte kreeg Oreste een infectie die zijn zenuwstelsel aantastte”, vult zijn mama aan. “We merkten dat hij zijn hoofdje niet recht kon houden. Tot zijn eerste levensjaar moest hij om de twee weken naar de dokter. Hij had ook kinesitherapie nodig, en pas rond zijn derde begon hij te lopen. Het was moeilijk voor mij, want ik zag alleen wat mijn zoon niét kon. Ook op school was het heel hard: in de klas moest ik bij Oreste blijven, want hij moest de hele tijd kunnen bewegen. Het was alsof ik zelf opnieuw naar de kleuterklas ging. Uiteindelijk hebben we beslist om hem te laten thuisblijven en twee dagen per week een juf bij hem te laten komen. In het begin weigerde hij dat, maar nu loopt alles goed. Zodra de sociaal werkers op huisbezoek kwamen, begon hij vooruitgang te boeken.”
En Elsa vervolgt: “Ik vroeg hem wat hij graag deed. Zo zorgt hij heel graag voor zijn kippen en duiven." De mama voegt daar met een glimlach van trots aan toe: "We spelen ook veel samen, met domino’s bijvoorbeeld. Dat helpt hem om zijn concentratievermogen en zijn grijpvastheid te verbeteren. Vandaag kan hij zich alleen aankleden en zijn veters strikken. Het zijn nog geen stevige knopen, maar hij kan tenminste zijn schoenen vastmaken en dat is wat telt. Ondertussen is Oreste er zo sterk op vooruitgegaan dat hij gespecialiseerd onderwijs zou kunnen volgen en weer naar school zou kunnen gaan.”
Het jongetje laat zijn dominostenen voor wat ze zijn en komt op mama’s schoot zitten, op de schommelstoel onder de patio. Ze drukt hem tegen zich aan: “We zijn gewoon onafscheidelijk, we geven elkaar kracht!”
