Xavier Bushu (50 jaar)
De snelheid waarmee Xavier op zijn nieuwe prothese de heuvel waarop het vluchtelingenkamp is gebouwd afdaalt, is indrukwekkend. Hij is dan ook erg gemotiveerd om zijn nieuwe zaak te gaan openhouden.
Begin 2012 sloegen Xavier, zijn vrouw en zijn zes kinderen (tussen twee en vijftien jaar) op de vlucht voor het weer opflakkerende geweld in Walikale. Vier dagen lang moesten zijn vrouw en de kinderen stappen om het ontheemdenkamp in Masisi te bereiken. Xavier kreeg een lift op de motor, want stappen kan hij niet meer sinds het ongeval in 2009.
Ook toen was Xavier op de vlucht voor het geweld in zijn streek. Helaas kwam hij samen met drie vrienden in een veld vol explosieven terecht. Als Monuc (VN-waarnemersmissie in de Democratische Republiek Congo) twee dagen later de lijken kwam halen, merkten ze dat Xavier wel nog leefde. In het ziekenhuis werd zijn been geamputeerd.
Het gezin woont tot op de dag van vandaag in het ontheemdenkamp in Masisi, want Xavier wil het risico niet nemen om terug te keren naar zijn geboortestreek, ook al zou hij dat graag willen. Dus probeert hij zich te redden in het kamp. Hij woont er in een van bananentakken gemaakte hut van drie op één meter groot. Het gezin slaapt er met acht op drie matrassen.
Maar het feit dat Xavier nu noodgedwongen in Masisi woont, is een geluk bij een ongeluk, want hij komt er in contact met een team van Handicap International dat hem transporteert naar Goma, waar hij een prothese krijgt van het IRCC. ‘Dit verandert alles’, zegt hij met een grote glimlach. Het kamp ligt op een heuvel, dus het is hoe dan ook niet evident om die af te dalen naar de markt waar ik als naaier wat probeer te verdienen. Als het regende, en de heuvel in een modderstroom veranderde, moest ik noodgedwongen thuis blijven. Sinds ik mijn prothese heb, kan ik altijd aan de slag.’ Xavier kreeg ten slotte wat spullen om zijn huisje in te richten en een pakket om een winkeltje te starten.
