Goto main content

Jemerson: het ongeval te boven komen

Integratie Mijnen en andere wapens
Colombia

Jemerson is 13 jaar en woont in Colombia. Hij gaat terug naar school, maar het kostte tijd en veel hulp om het ongeluk te boven te komen waarbij hij zijn hand verloor.

Jemerson, een jonge Colombiaan van 13 jaar, zit in de klas met een schrift voor zich. Zijn linkerhand werd geamputeerd.

Jemerson is 13 jaar en woont in Colombia. Hij gaat terug naar school, maar het kostte tijd en veel hulp om het ongeluk te boven te komen waarbij hij zijn hand verloor.

Een klein dorp in de gemeente Corinto. Jemerson, 13 jaar, zit in de klas. Hij is afgeleid en volgt de les maar half. Zijn linkerarm rust op zijn schrift, maar de hand ontbreekt. “Het was een ongeluk. Jemerson was tien jaar, hij ging naar Ucrania, een boerderij niet zo ver van bij ons. Hij raapte iets op wat op een bal leek, en dat ontplofte. Ik vond mijn zoon terug onder het bloed, van zijn hand bleef niets meer over. Een echt drama,” zo herinnert zijn moeder Viviana, 28 jaar, zich het voorval.

Het leven neemt een nieuwe wending

Jemerson werd onmiddellijk naar het ziekenhuis Valle de Lili in Cali gebracht. Hij onderging verschillende operaties maar zijn linkerhand werd toch geamputeerd. “Het veranderde alles. Jemerson, zelfzeker, sportief en vrolijk, werd opvliegend en neerslachtig. Hij huilde onophoudelijk. Een kind van 10 jaar dat zijn aders wou doorsnijden … Hij vroeg me: ‘Waarom kan ik niet sterven?’ Hij droomde ook vaak dat hij een explosief voorwerp opraapte. Hij wou niet meer alleen slapen. Het was zwaar.”

Enkele maanden later leerde Jemerson Handicap International en de organisatie Tierra de Paz kennen. Hij kreeg revalidatietherapie en ging naar sessies voor psychologische ondersteuning, samen met andere kinderen die het slachtoffer geworden waren van mijnen: “We namen deel aan deze sessies en dat deed deugd. We hebben onze krachten naar waarde leren schatten en gebruiken om vooruit te blikken. Deze steun was essentieel voor Jemerson en mij,” vult zijn moeder aan.

Het vervoer naar school betalen

Viviana voedt haar twee kinderen alleen op, in een klein huis in het dorp El Jagual: “Een gevaarlijke buurt. Vorige vrijdagnacht losten bendes geweerschoten,” vertelt ze. Het huis kent weinig comfort: “De vloer en de muren zijn van aarde. Het sanitair is in de tuin. We delen dezelfde kamer. Dankzij de steun van HI en Tierra de Paz, heb ik materiaal gekregen om een klein manicuresalon te starten. Het is een project waarmee ik mijn loon in de ananasplantages wat kan opvijzelen. Dankzij het geld kan ik de transportkosten van Jemerson naar school betalen.” 

Wanneer de schooldag erop zit, slentert Jemerson naar huis. Later wil hij het leger in. Viviana ziet dat minder zitten: “Zijn grootouders zijn gestorven door het conflict, mijn drie broers ook. Jemerson heeft zijn hand verloren. Als ik me hem dan als militair moet inbeelden … Maar ik heb de angst achter mij gelaten. Ik mag me er niet tegen verzetten.”

De gevolgen van een handicap te boven komen, genoeg inkomen hebben om naar school te gaan, met de hulp van de teams van Handicap International werd het mogelijk. 

Steun hen, doe een gift!

 

 

Meer over dit onderwerp

Naar een einde van bombardementen op dichtbevolkte gebieden
© HI
Mensenrechten Mijnen en andere wapens Preventie

Naar een einde van bombardementen op dichtbevolkte gebieden

Tijdens een conferentie in Oslo kwamen verschillende landen bijeen om de uitvoering van de politieke verklaring tegen het bombarderen en beschieten van steden te bespreken en op te volgen.

Handicap International begeleidt in Laos het schooltraject van 200 kinderen met autisme
© V. Teppalath / HI
Gezondheid Integratie

Handicap International begeleidt in Laos het schooltraject van 200 kinderen met autisme

Handicap International zet zich in voor de inclusie van kinderen met een ontwikkelingsstoornis, waaronder autisme, in de provincies Champasak en Houaphan.

Ik wil dat mijn kleinkinderen opgroeien in het land van mijn voorouders
© A. Faye / HI
Mijnen en andere wapens

Ik wil dat mijn kleinkinderen opgroeien in het land van mijn voorouders

In 1992 moest Mansata het dorp Bissine in Senegal ontvluchten door gewapend geweld. Dertig jaar later woont ze er opnieuw veilig met haar kinderen en kleinkinderen.