“Wanneer ik val, helpen mijn vrienden me overeind”

Hae Tar beseft dat ze, ondanks haar situatie, geluk heeft. Ze heeft vrienden die haar handicap aanvaarden en die op haar wachten wanneer ze langzaam de hobbelige paadjes van het vluchtelingenkamp beklimt. Toch ervaart ze elke dag dat niet alle kinderen in het kamp zo geduldig zijn.  

Ligt het aan de glans in haar donkere, glimlachende ogen of is het haar aanstekelijke lach? Om de een of andere reden duurt het een tijdje voor je doorhebt dat Hae Tar Gray eigenlijk een handicap heeft. Haar rechterbeen buigt naar buiten in een vreemde positie en bengelt wat hulpeloos naast het andere. Ze kan er geen kracht mee uitoefenen. 

Wandelen is dus een hele uitdaging voor Hae Tar, zeker wanneer ze de steile hellingen in het vluchtelingenkamp op moet. Ook de weg naar haar huis is vol obstakels. Om bij haar bamboe paalwoning te komen, moet ze een greppel over van anderhalve meter breed, waarvoor zelfs haar broers en zussen zonder handicap – in totaal zijn ze met 9 – de nodige moeite moeten doen. Maar Hae Tar is het gewoon, ze heeft het nooit anders gekend. Ze was amper één jaar oud toen haar familie Myanmar ontvluchtte en in het vluchtelingenkamp kwam wonen. 

“Hae Tar vergeet soms dat ze een handicap heeft”, zegt haar oudere zus Naw Gray Poe bezorgd. Ze begeleidt Hae Tar naar het revalidatiecentrum van Handicap International in het kamp en ze waakt erover dat ze haar oefeningen naar behoren uitvoert. “Het is goed dat ze haar oefeningen doet, want ik ben vaak bang dat ze gaat vallen. Zeker tijdens het regenseizoen, wanneer het kamp overstroomt en de paden glad en gevaarlijk zijn.”

Toekomstig lerares

Hae Tar haalt gewoon haar schouders op en glimlacht: “Wanneer ik val, helpen mijn vrienden mij overeind.” Haar vriendjes komen haar regelmatig bezoeken en brengen dan boombladeren mee om te gebruiken in hun ingebeelde keuken. Maar Hae Tar trekt er ook op uit om haar favoriete spel te spelen: hinkelen. Ze verbijt dan moedig de pijn die erbij hoort. 

De manier waarop de vrienden van Hae Tar met haar omgaan, is helaas niet representatief voor hoe veel andere mensen haar behandelen. Dat ervaart ze elke dag. Wanneer ze met de andere kinderen wil voetballen, maken ze het haar snel duidelijk dat dit niet zal gaan. Dan gaat ze maar ergens wat in haar eentje spelen. Het gebeurt vaker dan Hae Tar wil toegeven: ze is een kind met een beperking dat haar plaats kent in het kamp … 

Maar Hae Tar weigert eenzaam te zijn. Terwijl de andere kinderen spelen, neemt zij extra lessen Engels. Ze legt dan ook in het Engels uit waarom: “I want to be a teacher. I’m already in the third grade.” 

Handicap International in vluchtelingenkamp Mae La

Handicap International houdt in het vluchtelingenkamp van Mae La een revalidatiecentrum open, waar kinderen met een beperking revalidatieoefeningen kunnen doen. Vaak gebeurt dit spelenderwijs. Daarbuiten is er voor kwetsbare kinderen in het kamp echter geen infrastructuur voorzien om te spelen. 

Om iedereen het recht op spelen te geven – zoals het VN-Kinderrechtenverdrag bepaalt – heeft Handicap International het project ‘Growing Together’ opgericht, dat gefinancierd wordt door de Ikea Foundation. Onze organisatie zal de komende vier jaar in Thailand, Pakistan en Bangladesh kindvriendelijke speelruimtes bouwen en inrichten die toegankelijk zijn voor alle kinderen, met een speciale aandacht voor kinderen met een handicap, waar ze zich al spelend kunnen ontwikkelen. 

Het project zal ook aandacht besteden aan de allerjongsten die een ontwikkelingsachterstand dreigen op te lopen. Bij een vroegtijdige opsporing en aanpak kunnen een aantal beperkingen worden vermeden en kunnen kinderen met blijvende handicaps een waardiger leven leiden. ‘Growing Together’ engageert ook lokale hulpverleners om meer aandacht te schenken aan jongens en meisjes met een beperking en andere kwetsbare kinderen.