Congo: Een nieuwe start voor Kahinja Ringiro

Kahinja’s gezicht straalt, waardoor hij er plots uitziet als een jongen van achttien - en niet als de volwassen man die een gezin met zeven kinderen moet onderhouden. Vandaag, in het revalidatiecentrum van Goma, past Kahinja voor het eerst zijn nieuwe prothese.

Sinds de granaatexplosie vijf jaar terug, trachtte Kahinja zich te redden met krukken. Onlangs kruiste hij het pad van Handicap International, dat hem overbracht naar naar het revalidatiecentrum in Goma, de hoofdstad van Noord-Kivu. Daar kreeg hij eindelijk een prothese.

Nu wil Kahinja zo snel mogelijk leren stappen en terugkeren naar zijn dorp, waar hij zich ontfermt over zeven kinderen. Dankzij Handicap International beschikt Kahinja nu over een aangepast 'huishoudpakket' voor mensen met een handicap. Zo'n pakket zal z'n dagelijkse handelingen in het huis een stuk comfortabeler maken. Het pakket bevat onder meer een nieuwe matras, een deken, een drinkbeker, servies, een kookpot, etecetera.

Kahinja  herstelt schoenen om de kost te verdienen, maar dat is geen doorslaand succes. Handicap International geeft hem nu een duwtje in de rug om makkelijker z'n brood te kunnen verdienen. Voortaan beschikt hij ook over het nodige materiaal om banden van auto's, brommers en fietsen te repareren. "En nu ik weer zal kunnen stappen, zal ik nog veel harder kunnen werken," zegt hij optimistisch.

Wanneer hij vertelt over de dag van zijn ongeval, verdwijnt zijn jeugdige glimlach als sneeuw voor de zon. Nog altijd denkt hij elke dag aan het ongeluk, nu vijf jaar terug.  Toen hij samen met zijn twee broers terugkeerde van het veld, voerde een groep gewapende mannen een gewelddadige raid uit op het dorp. De drie broers sloegen op de vlucht. En toen ontplofte een granaat. "Ik verloor het bewustzijn. Inwoners van het dorp brachten me naar het ziekenhuis. Toen ik opnieuw bij bewustzijn kwam, vertelde de dokter dat ze mijn linkerbeen hadden geamputeerd. En dat mijn twee broers het niet hadden overleefd."

Kahinja en zijn familiekeerden nooit meer terug naar de plaats van het ongeval. Dat kunnen ze niet aan. "Toen mijn vader het nieuws vernam, ging hij volledig door het lint. Sindsdien is het nooit meer goed gekomen met hem. Hij praat wel, maar wat hij zegt, houdt absoluut geen steek. Als wij hem niet dwingen om te eten, eet hij niet... Misschien, heel misschien, verbetert de situatie als hij mij opnieuw ziet stappen."