Mensen als ik hebben hulp nodig

Thuy is een jonge vrouw van 22. Sinds februari 2013 revalideert ze in het Khanh Hoa Rehabilitation Hospital in het snikhete Nha Trang. Thuy heeft een ruggenmergletsel waardoor ze verlamd is van haar borst tot haar tenen. Dankzij Handicap International krijgt Thuy dagelijks kinesitherapie van goed opgeleide kinesitherapeuten.  

In april 2012 viel de bus van Thuy twintig meter diep in een ravijn. 34 van de 40 mensen verloren daarbij het leven. Thuy en haar dochtertje van twee jaar overleefden het ongeval, voor haar man kwam alle hulp te laat. “Ik wist niet wat er gebeurde, ik was bij bewustzijn, maar ik kon aan niets denken. In mijn benen voelde ik niets meer, ik kon ook niet meer bewegen. Ik kan niet vertellen wat er door me heen ging, want ik kon helemaal niet meer denken”. In het ziekenhuis van Dac Lac hoorde Thuy dat ze te zware verwondingen had en dat ze haar niet konden helpen. Ze werd naar het ziekenhuis van Ho Chi Minh City overgebracht. Omdat ze er zo slecht aan toe was (ze had problemen met haar longen en lever), onderging Thuy pas 25 dagen later haar eerste operatie. Het noodlot sloeg een tweede keer toe: Thuy kreeg een botinfectie.

“Ik voelde me echt wanhopig en verdrietig. Mijn moeder stierf toen ik acht jaar oud was en vijf jaar geleden had mijn vader een zwaar ongeval met de motor. Ik had alleen mijn man en mijn dochtertje. Ik werkte op het land, nu kan ik niet meer stappen. De buren kijken vreemd naar mij omdat ik een handicap heb. Ik heb geen toekomst meer, ik wens alleen dat ik mijn dochter een mooie toekomst kan geven.” Het dochtertje van Thuy leeft nu bij haar oom. Af en toe komen ze op bezoek. Ze voelt zich heel erg schuldig omdat ze niet voor haar kind kan zorgen.

In het hospitaal krijgt Thuy dagelijks kinesitherapie. Om mensen als Thuy te kunnen helpen, kregen de  verpleegsters een speciale training van Handicap International. “Hier voel ik me goed. Ik doe elke dag oefeningen en ik heb hier vrienden. Zij begrijpen mij omdat ze in dezelfde situatie zitten als ik.”

Thuy heeft geen controle over haar lichaam, daarom moet ze steeds een luier dragen. Ze is erg afhankelijk van de hulp van anderen. Mun, haar 16-jarige zus, heeft haar studies tijdelijk stopgezet om Thuy elke dag te verzorgen.

In België zouden mensen als Thuy terug naar huis kunnen gaan, maar Thuy komt uit een arme familie. Het is onmogelijk om haar huis aan te passen aan haar noden. Ook dagelijks naar het centrum komen om de oefeningen te doen, gaat niet. Momenteel krijgt ze geld van een fonds, zo kan ze in het revalidatiecentrum blijven. Maar na 60 dagen zal ze een nieuwe aanvraag moeten doen.   

Thuy vertelt haar verhaal schijnbaar zonder enige emotie, maar ze is heel dankbaar dat ze haar verhaal kan vertellen … dat de buitenwereld weet dat er mensen zijn als zij die hulp nodig hebben.