Vietnam: een knuffel en een spalkje

In de bloedhete verloskamer van het ziekenhuis van Khanh Hoa ligt Hiê’n (32) te puffen. Hiê’n zal er bevallen van haar tweede kind. Haar man is nergens te bespeuren. Vietnamese vrouwen bevallen meestal helemaal alleen. Hiê’n baadt in het zweet, maar voor de rest geeft ze geen krimp. Amper een kwartier later zet ze een klein meisje ter wereld.

Terwijl de dokter Hiê’n verzorgt, neemt de vroedvrouw de baby mee om haar te wassen, te meten en te wegen. Ze schrijft met een blauwe stift de naam van de mama op het voorhoofd van de baby. In Vietnam is het de gewoonte om je baby pas na een maand een naam de te geven.

Na een eerste knuffel bij mama, neemt de vroedvrouw het meisje mee voor een aantal standaard onderzoeken. Ze kijkt naar haar hoofdje en beweegt de beentjes en de voetjes heen en weer. Alleen een getraind oog kan zien dat dit prachtige, perfect uitziende meisje een afwijking heeft. De spieren in haar nek zijn stram en ze heeft een klompvoet. De vroedvrouwen en dokters van het hospitaal kregen een opleiding van Handicap International om handicaps te herkennen. Het is uitermate belangrijk om dit soort handicaps zo snel mogelijk op te sporen om zware afwijkingen te voorkomen.

De baby zal de eerste uren na haar geboorte onmiddellijk kinesitherapie krijgen. Zonder behandeling zou het meisje nooit normaal kunnen lopen en zou ze haar hoofd niet goed kunnen bewegen.  

Wanneer de verantwoordelijke van het Welcome to Life project van Handicap International enkele weken later naar Hiê’n belt, vertelt ze dat alles goed gaat met haar kindje. Het meisje kreeg de naam Vo en is ondertussen 1 maand en 20 dagen oud. Drie weken lang ging Vo elke dag naar de afdeling revalidatie om oefeningen te doen. Om haar voet recht te zetten, kreeg ze ook een spalk van Handicap International. Vo moet nu nog een keer op controle gaan naar het ziekenhuis, maar haar mama is heel gelukkig. Van de klompvoet van Vo merk je bijna niets meer.