Ons laatste nieuws

Cambodja is een van de zwaarst bemijnde landen ter wereld. Het is dan ook goed op de hoogte van het Verdrag van Ottawa en was op 3 december 1997 een van de eerste landen om het verdrag te ondertekenen. Ter gelegenheid van de tiende verjaardag maken we de balans op en Cambodja mag terecht trots zijn. Hun taak is nog verre van af, maar toch boekten de Cambodjanen al aanzienlijke vooruitgang, met de hulp van de internationale gemeenschap, de ngo’s op kop. Hun complexe dagelijkse strijd tegen mijnen en andere oorlogstuigen bestaat o.a. uit de ontmijning van honderden vierkante meters vervuild terrein en informatieverspreiding over de risico’s en steun aan slachtoffers.

In Baijora, een dorpje met 900 families en een honderdtal personen met een handicap, werden 90 % van de huizen en ook de twee gemeenschapsscholen vernield. Handicap International zal zich hier inzetten om het dagelijkse leven weer op gang te brengen. Concreet betekent dit dat de organisatie hulp zal bieden bij de heropbouw van de huizen, het heropstarten van de economische activiteiten en het onderwijs.

Antipersoonsmijnen richtten zo'n enorme ravage aan dat al meteen duidelijk werd dat medisch handelen niet volstond. Vandaar dat Handicap International de krachten bundelde met de slachtoffers en hun gemeenschap, zodat ze weer zo'n normaal mogelijk leven kunnen leiden, dankzij onder meer preventie-, behandelings- en ontmijningsprogramma's.Het engagement van Handicap International was echter niet compleet geweest als ze niet ook de kern van het probleem zou aanpakken. Sinds 1992 voert ze dan ook samen met 5 organisaties de Internationale Campagne voor een Verbod op Landmijnen. Het doel is duidelijk: een volledig verbod op antipersoonsmijnen.

Na de doortocht van de verwoestende cycloon Sidr in Bangladesh voert Handicap International momenteel een evaluatiemissie in het getroffen gebied en bereidt het zich voor op een interventie in de volgende domeinen: hulp aan gewonden en personen met een handicap; sensibilisering van andere hulporganisaties voor de specifieke noden van personen met een handicap; verdeling van basisgoederen en opbouw van tijdelijke verblijfplaatsen.

Kevin Bryant werkte als ontmijner voor he tBritse leger en maakte in deze hoedanigheid een mijnengebied in Libanon schoon, toen een mijn van Israëlische makelij onder zijn voet explodeerde. Het linkerbeen van Kevin moest net onder de knie worden geamputeerd.Vijf jaar na het ongeval werd Kevin opnieuw naar Libanon geroepen, maar nu om de projecten van Handicap International ter plaatse te steunen.

Hij heet Tenzin Norbu, maar niemand weet precies hoe oud hij is. Als kind heeft Tenzin geneesmiddelen ingenomen die een verschrikkelijk neveneffect hadden: hij werd doof.Ik ontmoet hem tijdens een sessie waar hij de Tibetaanse gebarentaal komt leren. Ze vertellen me dat hij tanka’s schildert, religieuze afbeeldingen op een vaandel. In een flits moet ik denken aan het bericht dat ik vanochtend van de hoofdzetel in Brussel heb ontvangen.

Het bergachtige district Ninh Hoa is een van de armste van de provincie Khanh Hoa, gedeeltelijk bewoond door de etnische minderheid Ede. De Ede zijn voormalige nomaden die zich sinds een eeuw permanent hebben gevestigd en die in extreme gebrekkige omstandigheden leven. Een van de gevolgen is dat de kindersterfte een recordhoogte van 4% bereikt en dat de ondervoeding bij kinderen 20% bedraagt.

“Dikwijls sterven mensen hier immers niet aan hun verwondingen maar aan complicaties achteraf.” Vo Thi is even in België voor haar debriefing en we nemen de kans om haar te interviewen over haar werk als verpleegster in Vietnam. Ze traint er andere verpleegsters voor de dwarslaesie-afdeling, want Handicap International was de eerste om een speciaal centrum te openen voor mensen met rugletstels in Vietnam.

Laos maakt deel uit van deze kleine door iedereen vergeten landen. Ingesloten in hun bergen, zonder toegang tot de Chinese zee, houden zes en een half miljoen moedige Laotinanen niet op om de wonden te likken van de oorlog in Vietnam, een oorlog die de hunne niet was, maar die hen wel veel schade en leed heeft berokkend. Dertig jaar later zitten de mensen van Handicap International nog altijd bij het bed van mensen met een afgezet lichaamsdeel en andere slachtoffers van munitie of landmijnen.

Song Kosal was zes jaar oud toen haar leven noodgedwongen drastisch veranderde. Ze werkte met haar moeder op een rijstveld, in een kalme gemeente niet ver van de Thaise grens. Ze stapte niets vermoedend op een antipersoonsmijn die ontplofte. Kosal was zwaar gewond aan haar rechterbeen, dat geamputeerd moest worden.

Nog steeds stapt er elke 30 minuten in deze wereld iemand op een mijn. Toch is het verbod op landmijnen een succes, zoals Kosal uit Cambodja en Firoz uit Afghanistan vertelden in Brussel. Handicap International nodigde deze twee overlevenden van landmijnincidenten uit om op 9 mei de viering van 10 jaar Ottawa te openen met hun verhaal. Deze viering werd georganiseerd door de regering met de aanwezigheid van princes Astrid omdat er 10 jaar geleden in Brussel een conferentie plaatsvond die diende als springplank naar het historisch verdrag van Ottawa.

Handicap International pleit voor verdrag van Oslo om clustermunitie internationaal te verbiedenGenève, 17 november 2006. Twee weken na de wereldwijde lancering van het rapport Fatal Footprint, waarin staat dat 98% van de slachtoffers van clustermunitie burgers zijn, is Handicap International opgetogen met de beslissing van Noorwegen om hier iets aan te doen. Zij starten de procedure voor een internationaal verdrag om deze wapens te verbieden.

Op 16 februari stemde de Kamer in plenaire zitting voor een totaal verbod op submunitie, kleine bommen die verspreid worden vanuit een moeder- of clusterbom. Daardoor is België het eerste land dat submunitie verbiedt. Een wetsvoorstel is in de maak dat de goedgekeurde wet verder zal preciseren. Daarom blijft Handicap International waakzaam toezien op het parlementaire werk.

Een overzicht van onze activiteiten ter plaatse In Azië stond het jaar 2005 in het teken van groei. Handicap International voerde haar aanwezigheid ter plaatse sterk op, met de lancering van een programma in de Maldiven en een stijging van het aantal en de omvang van de projecten.

Meneer Azizullah is vader van vier kinderen met een handicap. Twee van hen zijn doof, een heeft een mentale handicap en de laatste heeft genetische misvormingen. Tijdens de periode van de Taliban werd zijn gezin volledig uitgestoten, zowel door de eigen familie als door de maatschappij. Vooral zijn vrouw leed erg onder de vooroordelen van haar omgeving en van de maatschappij.